Historia Łucznictwa

Łucznictwo uprawiane w Polsce było od dawna, w Bractwie Kurkowym, w programach szkolnych lecz nie w formie zorganizowanej, Organizacją nadrzędną nad wszelkimi poczynaniami w strzelectwie był od 1921 r Związek Strzelecki. Pierwsze próby propagowania łuku jako sprzętu sportowego przypisać należy dwóm członkom Związku Strzeleckiego Kpt. Mieczysławowi Fularskiemu, i por. Apoloniuszowi Zarychcie.

Lata 1923-1926 określić można jako próby organizacyjne utworzenia nowej dyscypliny oraz stworzenia pierwszych klubów łuczniczych. W tym czasie zostaje wydany pierwszy podręcznik szkoleniowy pt. "Łuk i łucznictwo" autorstwa A. Zarychty. Próby te zaowocowały powołaniem Komitetu Organizacyjnego Polskiego Związku Klubów Łuczniczych. Oficjalnie powołanie stowarzyszenia pod nazwą Polski Związek Łuczników oraz zarejestrowania jego statutu, nastąpiło dnia 7 lutego 1927.

Dzięki przychylnemu nastawieniu władz oświatowych umożliwiono uprawianie łucznictwa uczniom szkół średnich. Energiczne działania ówczesnych władz Związku przyczyniły się do tego iż w marcu 1928 roku istniało 36 klubów i sekcji łuczniczych. W samej tylko Warszawie w 1928 roku powstały trzy obiekty do uprawiania łucznictwa: Centralny obiekt PZŁucz przy ul. Zielenieckiej, tory łucznicze na terenie WKS "Żoliborz" i Ogrodu Saskiego. Członkiem Stowarzyszenia oraz wielkim sympatykiem łucznictwa była Mistrzyni Olimpijska w rzucie dyskiem Halina Konopacka. Jednymi z inicjatorów i założycieli międzynarodowej federacji łucznictwa FITA byli działacze Polskiego Związku Łuczniczego. Pierwsze Mistrzostwa Świata odbyły się w 1931r. w Polsce we Lwowie, a pierwszym mistrzem Świata był Polak Michał Sawicki.